Bazı insanlar var,çok yakınımda..
En mutlu anda bile senin mutluluğuna turp sıkan…Sen gözlerin parlayarak mutluluğunu paylaştığında sadece “iyi” deyip,omuz silken,çekip giden..
Sadece kendi mutsuzluğuna odaklı,sadece bununla yaşayan..
Mutsuzluğu içinde boğulduğunu bildiğim insanlar var…
Bu mutsuzluktan şikayet edip,iyileşmek için hiç bişey yapmadan ,kaçıp giden..
Hayatlarında tek bir “şeyi” varsaymış,sadece o şey odaklı yaşamış,onu kaybedince ne olduğunu bilemeyen,sudan çıkmış balığa dönen insanlar var….
Sadece o şey uğruna yaşarken,hayatı sevmeyi,kendini sevmeyi,eşini sevmeyi beceremeyen insanlar var..
Şimdi o şey onu terk ettiği halde onu terk etmeyi beceremeyen…
Tüm bunları göstermek isteyip,farkındalık yaratmak istediğin zaman seni eleştiren”sen benim çektiklerimi nerden bileceksin”deyip ,çekip giden insanlar var..
İyileşmeyi de beceremeyen..
Umarım yaşam bu insanlar için daha güzel olur..Bunu söylerken artık benim de onlar adına pek bir inancım yok..
Ben onları değil onlar beni etkilemeyi beceriyorlar çünkü!
İyileşmek istemeyen bir insana asla yardım edemezsiniz..Siz ne yaparsanız yapın aynı mutsuzlukları,negatifliklerini hayata ve size saçmaya devam ederler…
Yaşam güçleri ellerinden alınmıştır çünkü..Acizdirler…
Silkelenip kendilerini gelecekleri gün gelecek mi bilmem ancak yine de Umut hep olmalı…
İllaki bişeyler ayakta tutmalı insanı…
Sevmeyi de terk etmeyi de becerebilen insanlardan olmamız dileğimle!
